Verleng je verticaal.

 

We leven met allemaal tegenstellingen. Donker en licht, zon en maan, eb en vloed, mannelijk en vrouwelijk, inademen en uitademen, yin en yang, inspanning en ontspanning. Eigenlijk zijn het niet echt tegenstellingen, maar meer twee kanten van dezelfde medaille. Het mooie is dat je beide kanten kunt leren kennen.

Nog zo’n medaille met twee kanten is horizontaal en verticaal. En ik hou van mijn horizon, en ik hou ook van de zegswijze; “verbreed je horizon”. Maar wat als je je aandacht nu eens richt op het verticale? Horizontaal is wat er om je heen gebeurd. Wat je ziet. Bijvoorbeeld in de media, of wat er in de wereld allemaal aan de hand is. Maar ook een drukke agenda hoort bij het horizontale. Eten, drinken, slapen en een beetje sociaal mee doen is allemaal horizontaal. Niks mis mee, we leven nu. Maar verleng je verticaal eens! Dat betekent dat je je even boven de dagelijkse dingen uitsteekt. Of dat je in ieder geval beseft dat er twee richtingen zijn; de hele mallemolen van het leven en jijzelf.

Jij, die met de voeten stevig op de aarde rondloopt en de jij die beseft dat je mens bent. Ik zag het toen ik het hele kleine paars met gele viooltje tussen de tegels omhoog zag groeien. Alles wat groeit, doet dat naar het licht. De verticale lijn. Tegels of niet, het viooltje groeit toch. Een wereld vol verwarring of niet, jij groeit toch! Verbreed je horizon en ken ook de andere kant van de medaille; verleng je verticaal.

 

 

Wat vertel jij? 

Hij is een vriend van een vriend. Ik sprak hem een keer. We hadden de koetjes en de kalfjes gehad. We zijn beide van het type van doorvragen. Het was een mooi gesprek, kan niet anders zeggen.

Na een jaar zag ik hem weer, gewoon aan de koffietafel. Hij zwart, ik met melk. Zo dagelijks als het maar kan zijn. Maar het gesprek was niet alledaags. Hij vroeg hoe het ging. De meest gangbare reactie; “ja, goed”, leek niet toereikend. En exact op dat moment dacht ik; Wat, jah WAT vertel je iemand die je een lange tijd niet hebt gezien.

Je hebt vrienden en vriendinnen waar je gewoon doorpraat als je elkaar een poos niet hebt gesproken. Het gesprek eindigt nooit, je pakt de draad weer op en bent letterlijk weer bijgepraat. Maar wát vertel je dan? Ratel je al je verdrietige en moeilijke dingen op? Vertel je waar je last van hebt? Vertel je dingen die niet eens over jou gaan?

Je hebt dan even een moment om een keuze te maken in alle dingen die zich aandienen. Jij hebt dat keuzemoment. Je kunt ook kiezen om mooie dingen te vertellen, of gewoon echt te vertellen hoe het met je gaat.

Wat ik aan de vriend van de vriend vertelde weet ik niet meer. Ik weet wel dat ik mij daar bewust werd van het hele korte keuzemoment dat je altijd hebt, voordat je je mond open doet.

 

De column, de laatste.

Ja, de laatste. Na zeven jaar elke maandag een column, is het goed. De afgelopen jaren een mooie plek in de Balkster. Een eigen plekje op pagina drie! Van alles de wereld ingegooid; de wrald mei it leze. Over orgaandonatie, over ethiek, over politiek, over bewust leven, over dagelijkse dingen, over stil staan bij wat dan ook. Altijd een clou gezocht, daar zijn columns voor, er moet iets inhoudelijks inzitten. Altijd met een positieve wending. Mijn eigen stijl gevonden. Vaak een beetje opsommend, wat niet echt netjes Nederlands is, maar in een column lekker klinkt. Vaak ook woorden gebruikt die we niet alle dagen horen. Vooral omdat taal zo mooi is. Soms Friese woorden er in geschreven, omdat het mijn memmetaal is en dichter bij mijn gevoel komt.

Nooit gezocht naar onderwerpen, ze waren er altijd. Net als de zinnen voor deze laatste column. Nooit gezocht naar woorden, ze kwamen altijd wel. Nooit voelde het als verplichting, meer een alert zijn zo doordeweek, kijken naar het leven. Als toeschouwer, die schouwt, wikt en weegt en schrijft. Mijn gedachten omzetten in woorden, die dan jouw gedachtegangen beroeren. De kracht van woorden gezocht. De kracht van positieve taal. Gespeeld met woorden. Gevoeld, bewust en soms onbewust, maar altijd om te delen. Voor wie het wil lezen.

Honderden columns, met veel plezier en passie geschreven. Veel gevoel gedeeld, veel mijmeringen ook. Veel gedachten laten passeren. Dit is de laatste column.

Ik heb het graag gedaan.

Mijn mobiel en ik.

Had ik toch iets meer aan bezinning moeten doen? Daar is de veertigdagentijd voor Pasen toch voor? Je hebt het dagelijkse bezinnen, het mijmeren, het signaleren en het relativeren, wat je zo doorgaans doordeweek tegenkomt. En daar iets of soms niets mee doet. Ik bedoel, we denken wat af. Soms nauwelijks bewust van wat we denken, waar gedachten vandaan komen, wat je er überhaupt mee doet. Niet eens bewust dat jij de denker bent. En nog waziger; ik kan nauwelijks bedenken wat jij denkt en wat jij met jouw gedachten doet. Maar je gedachten sturen, aanwezig zijn in het moment en je niet door allerlei prikkels af laten leiden, dat is waarschijnlijk dé grote kunst.

Ik appte! Ik appte terwijl ik in de supermarkt stond. En vaak gaat mijn mobiel niet eens mee naar de winkel. Kom op, ik krijg daar geen ongeluk, ik heb daar niemand nodig en ik hoef daar ook niet op de hoogte te blijven van laatste facebookberichten. Nu op de stille zaterdag stond ik met mijn mobiel voor de stellingen en appte ik, of alles in huis was. Ik! Ik, die altijd roep; als het op is is het op! Nu stond ik daar voor de stelling, mij druk te maken over mijn voorraadkast. En natuurlijk sta je dan in de weg, je hebt even geen benul van de mensen om je heen. En natuurlijk liep ik bijna tegen een vrouw aan, die ook haar mobiel gebruikte. Ik vond ons ongezellig, simpel, dom en afwezig.

Misschien net als in de klas; de mobiel inleveren als je de supermarkt inloopt. Of zelf zo sterk zijn en dat ding eens een dag wegleggen. Omdat wij verslaafd zijn en omdat het ding je uit het nu houdt.

Succes politici.

Verkiezingen voorbij en dan nu aan de slag, beste raadsleden en wethouders. Want het aanzien, dat er vroeger heel lang geleden automatisch was en de waardering, die moet je nu dubbel en dwars verdienen. En beste kiezers, er wordt dan vaak gezegd; ze doen toch niet wat ze beloven, dat is ook zo. Dat kan namelijk ook niet. Als, als alle stemmen naar één partij zouden gaan. Dan heeft die partij het alleenrecht. Maar zo werkt het niet in gemeenten en in een land waar steeds meer versplintering is. En lang leve de democratie, want zo wordt iedereen juist wel gehoord. Alleen is het voor de dames en heren politici een hele kunst om goed naar elkaar te luisteren en daar dan nog mooie plannen van te kneden. Bovendien zitten er in vier jaar op het pluche altijd onverwachte dingen. De regering die extra taken bij de gemeente neerlegt, moet je daar zo maar weer iets van weten en vooral van vinden. Of ineens een AZC in jouw gemeente, of een schoolgebouw dat erg oud is.

Als je niet hebt gestemd, heb je sowieso geen recht van spreken om iets van deze hardwerkende en goedwillende raadsleden te vinden. Heb je wel gestemd, geef ze dan het voordeel van al jouw twijfel. Want in een raad met veel partijen, moet veel geluisterd worden. Daar komen dan wel weer goede voorstellen uit, omdat iedereen aanvult en er zo toch het beste geluisterd wordt naar de kiezer. Zé, doen dus echt wat ze beloven, maar dan met elkaar. En zo hebben wij ook gestemd, met elkaar. Hoe meer verscheidenheid in het stemmen, hoe meer verscheidenheid in de raad, die daar weer één geheel van moet maken. Logisch toch?